W poszukiwaniu mitycznego artefaktu. "Żałobne opaski" Brandona Sandersona

"Żałobne opaski" to kolejna część serii "Ostatnie Imperium" autorstwa Brandona Sandersona. Książka jest tak samo dobra, jak poprzednia, a nawet lepsza, bowiem przy końcówce historia nabiera takiego tempa i budzi w czytelniku tyle emocji, że potem ciężko jest spać spokojnie. Sanderson nie oszczędza ani swoich bohaterów, ani nas. Naprawdę rzadko który autor jest w stanie wywołać u mnie taką huśtawkę emocjonalną, jak on.

W tej części ziściły się moje nadzieje odnośnie Steris, i dziewczyna nie tylko zajęła szczególne miejsce w całej historii, ale także zaczęła pasować tam, gdzie rzucił ją los. Wątek romantyczny jej i Waxa, którego niby nie ma, ale jednak jest, poprowadzony został w bardzo fajny, uroczy i słodki sposób, i myślę, że jest on znacznie lepiej zarysowany niż ten dotyczący Vin i Elenda z poprzednich części. Co jest cudowne to ten fakt, że Marasi nie odgrywa roli odrzuconej kobiety, tylko po prostu przechodzi z tym do porządku dziennego i idzie dalej. Przyznam, że tego się nie spodziewałam, ale jestem bardzo mile tym zaskoczona.

Sięgnął do kabury i wyjął jedną ze spluw. Nadawał tym zardzewiałym rzeczom imiona, ale Wayne nigdy ich nie pamiętał. To była ta z długą rurą z przodu, co to spluwała kawałkami metalu w złych gości.

Wayne i Wax jak zwykle są w formie, bawiąc nas i zadziwiając swoimi wyczynami. Ich dialogi są przecudowne, cięte riposty wspaniałe, a moment, w którym zaczęli przerzucać się wymyślnymi nazwami technik, którymi nazwali swoje absurdalne strategie działania, jeszcze bardziej pokazuje, że znają się jak łyse konie, mają za sobą mnóstwo wspólnych przeżyć i jeden za drugiego dałby się pokroić. Zresztą pod koniec książki jest jedna fajna scena związana z tą dwójką… dość dramatyczna, ale za to jeszcze bardziej cementująca moje odczucia. I jak tu ich nie kochać?

Poprzednie części kwadrylogii opierały się bardziej na części detektywistycznej, niż na czystej akcji. Tutaj jest odwrotnie, i gdybym miała w jednym zdaniu scharakteryzować książkę, powiedziałabym, że to taki Indiana Jones w stylu Sandersona. Pościgi, starożytne artefakty, ruiny, które walą ci się na głowę... no okej, tutaj akurat nic się nikomu na głowę nie waliło, ale wiecie, chodzi mi o ten klimat, gdzie szukamy starożytnych budowli, a potem próbujemy wygrać starcie z zabójczymi pułapkami.

W "Żałobnych Opaskach" jeszcze bardziej widać, jak autor bawi się swoimi bohaterami, konwencją, i najwyraźniej sam czerpie z tego ogromną radość. Nie jest to poważne fantasy, sztywne w swoim w stylu, pełne podniosłego tonu i poczucia wyższości, bo oto na naszych oczach odgrywają się losy wszechświata... Nie, absolutnie nie. Owszem, całość jest świetna i niczym nie ustępuje innym książkom, dzieją się ważne rzeczy, istotne dla całego świata, ale historia poprowadzona jest jednocześnie w naprawdę przystępny i zabawny sposób, z którego możemy czerpać sporo rozrywki. Żałuję, że nie potrafię przekazać tego tak, jakbym chciała – ciągle czuje, że coś mi umyka, że używam niewłaściwych słów. Powiedzmy więc po prostu, że to jest Sanderson, i to trzeba przeczytać, żeby w pełni docenić kunszt tego pisarza.

Jak decydowali, co jest cenne? Może po prostu zbierali się wszyscy razem, siadali w tych swoich garniturach i sukniach, i mówili: "Ej. Zacznijmy zjadać rybie jajeczka i niech ten towar będzie naprawdę drogi. Aż im od tego zardzewieją mózgi". A później wszyscy się śmiali, jak to bogacze, i zrzucali z dachu paru służących, żeby zobaczyć, jakie rodzaju mokre plamy zostawią na ziemi.

Jedyne do czego mogę się przyczepić to tłumaczenie, a raczej pewne błędy w druku, gdzie nagminnie Wax mylony był z Waynem i na odwrót. W poprzednich tomach też czasem zdarzało mi się to zauważyć, ale tutaj widziałam to aż za często. Skutkowało to czytaniem zdania po dwa razy, żeby zrozumieć, o co chodzi.

Końcówka książki zapowiada nam wielkie wydarzenia, które będą dziać się w następnym tomie. Zmiany, jakaś wielka, tajemnicza siła, której nadejście delikatnie nam już wcześniej sugerowano, oraz nowy lud ze swoimi obyczajami i technologią, który pojawił się już w "Żałobnych opaskach". Ja osobiście nie mogę się doczekać kontynuacji, a świadomość, że kwadrylogia Waxa i Wayne zaraz się skończy, wywołuje u mnie wielki smutek. Ostatnia część Drugiej Ery, a więc "Zaginiony Metal", ma się pojawić po trzecim tomie Archiwum Burzowego Światła (który to ma być u nas wydany w tym roku). Pozostaje mi tylko liczyć na to, że w Trzeciej Erze autor rzuci nam równie smakowitych bohaterów do pożarcia.

Ocena: 10/10. 

"Żałobne opaski", Brandon Sanderson, wydawnictwo MAG, rok wydania 2016, s. 384

Poprzednie w serii:

1. Z mgły zrodzony

2. Studnia wstąpienia

3. Bohater wieków

4. Stop prawa
5. Cienie tożsamości