Naprzód więc! Po chwałę i inne takie bzdury. "Słowa Światłości" Brandona Sandersona

Niedawno pisałam o Drodze Królów, a, jako że seria tak mocno mnie wciągnęła nawet przy drugim jej czytaniu, to tydzień później skończyłam czytać Słowa Światłości. Dwa laty przerwy sprawiły, że mnóstwo szczegółów uciekło mi z pamięci i bardzo się cieszę, że zdecydowałam się odświeżyć sobie te tomy przed Dawcą przysięgi. Poza przypomnieniem sobie fabuły pozwoliło mi to spojrzeć na mnóstwo spraw inaczej, odkryć nowe smaczki i po prostu poczułam się tak, jakbym wróciła do domu.

Kontynuacja epickiej przygody, jaką jest drugi tom Archiwum Burzowego Światła, ani trochę nie zawodzi. Wręcz przeciwnie, pięknie rozwija Drogę Królów, popychając akcję do przodu i rozbudowując charaktery. Świat został nam już przedstawiony w poprzednim tomie, toteż w tym wszystko idzie jakby szybciej, co jest niewątpliwą zaletą w porównaniu do wolno rozwijającej się Drogi Królów, ale nie jest tak, że wszystko rusza nagle z kopyta. Nie jest to książka z galopującą akcją, ale i tak nie można się od niej oderwać. Jak to u Sandersona, najbardziej emocjonujące i epickie momenty są na samym końcu, ale tym razem również w trakcie książki mamy kilka cudnych scen.

Tak, jak poprzedni tom skupiał się na historii Kaladina, ten poświęcony jest Shallan. Można się bardzo zdziwić, jak ciekawą, ciężką i smutną historię do opowiedzenia ma ta dziewczyna. Nie przepadałam za nią w pierwszym tomie, ale Sanderson ma jakiś talent do sprawiania, że pewne postacie zaczynamy lubić. Jako przykład mogę tu przytoczyć Steris ze Stopu prawa, o której miałam bardzo złe zdanie, a która potem stała się jedną z moich ulubionych bohaterek. Z Shallan może nie jest jeszcze aż tak dobrze, ale obiera ona bardzo interesujący kierunek rozwoju, a z tego, co zdążyłam się zorientować, jeszcze bardziej intrygująco rozwinie się jej wątek w tomie trzecim. Bo widzicie, Sanderson nie tylko zrobił z niej uczoną, ale też coś na wzór szpiega.

Mimo że Słowa Światłości poświęcone są głównie Shallan nie oznacza to, że inne postacie stoją w miejscu. Jak pisałam przy okazji Drogi Królów, tutaj wszyscy są w ciągłym ruchu i cały czas się zmieniają, uczą. Kaladin musi jakoś sobie poradzić ze swoim gniewem i nienawiścią do jasnookich, tym bardziej że zmuszony jest stanąć twarzą w twarz z odbiciem samego siebie i zdecydować, czy zepsuci jasnoocy (odpowiednik naszej szlachty) z definicji zasługują na śmierć. Konflikt wewnętrzny, jaki w nim występuje nie miałby nawet połowy sensu, gdyby nie Droga Królów, której lwia część była poświęcona na dokładne pokazanie psychiki tej postaci i tych wydarzeń z jego życia, które najmocniej na niego wpłynęły. Niesamowicie podoba mi się też rozwój postaci Adolina, a zwłaszcza to, jak te trzy postacie rezonują między sobą. Docinki na linii Kaladin-Adolin to jedna a najpiękniejszych rzeczy, jaka przytrafiła się tej książce. Kontakty Adolina z Shallan to druga cudowna rzecz w Słowach Światłości. Bez ich rozmów nigdy nie dowiedzielibyście się, jak żołnierze załatwiają się na polu bitwy. Właściwie nasz dobry i poczciwy modniś wnosi tyle pozytywnej energii i niewymuszonego humoru do książki (którego zasadniczo jest więcej w tym tomie), że bez tej postaci byłoby tutaj nudno.

Niestety to, czego się obawiam w dalszych tomach, to jakiś dramatyczny trójkącik na linii Kaladin-Shallan-Adolin, ale podobne obawy miałam w przypadku Stopu prawa i ewentualnego trójkącika na linii Steris-Marasi-Wax, który nigdy nie nastąpił. Tak więc Brandonie, wierze w ciebie, nawet jeśli wątki romansowe z reguły Ci źle wychodzą...

Do przodu idzie także Dalinar (nie mogę się doczekać poznania jego historii w Dawcy Przysięgi!) czy mnóstwo innych postaci drugoplanowych, zarówno starych, jak i nowych, plus dochodzą inne, istotne dla ABŚ postacie, jak na przykład Zwinka, która weszła do tego świata z istnym przytupem. Historię poboczną dedykowaną specjalnie jej znajdziemy w zbiorze Bezkres magii, a samo opowiadanie zatytułowane jest Tancerka Krawędzi. Czytajcie jednak po Słowach Światłości ze względu na spoilery.

Co jest piękne w Słowach Światłości to to, że nic nie jest tutaj czarno białe. Te postacie, o których z miejsca pomyślelibyśmy, że są dobre, mogą kryć w sobie zaskakująco mroczne tajemnice i czasem tylko czytelnik o tym wie, a te złe nie są z gruntu złe, lecz... po prostu ludzkie, i tak jak ludzie mają swoje wady, podejmują złe decyzje czy też pokładają wiarę w złych przekonaniach. Konflikt moralny, jaki pojawia się na tym polu w Słowach Światłości, jest jedną z tych rzeczy, które podobały mi się najmocniej. Jednak ten tom to nie tylko rozwój postaci i przeróżne konflikty, jakie się z tym wiążą, lecz również mocne popchnięcie akcji do przodu. Słowa Światłości kończą się w takim miejscu, że można tylko zamordować autora za przerwanie akurat tutaj. Niby jest to zamknięta całość i bohaterowie dotarli do kolejnego etapu w ich życiu, ale te wszystkie arcyciekawe rzeczy, poczucie beznadziei i walki z nadchodzącym końcem świata czy też nowe tajemnice do odkrycia sprawiają, że następnego tomu doczekać się jest ciężko.

Sanderson rozwija też swój świat poprzez dodanie nowych zastosowań magii, nowych przysiąg dla Świetlistych, jak i samych Świetlistych, nowych gatunków roślin i zwierząt, a także zdradza nam więcej o drugiej stronie barykady, a więc o tajemniczych Parshendich, którzy dzięki temu stają się bardziej ludzcy. Jak pisałam wyżej, tutaj nic nie jest czarno białe i z gruntu złe. Dowiadujemy się też więcej o zakonach i ich ideałach, jak i o tajemnicach z przeszłości, a także o samym świecie Rosharu, ale nowe odpowiedzi przynoszą jeszcze więcej pytań, tak więc nie jest tak, że wiemy już wszystko, bo mam wrażenie, że wciąż nie wiemy nic.

Cóż mogę jeszcze powiedzieć? Powtarzać to wszystko, co napisałam przy okazji wpisu o Drodze Królów, nie ma sensu. Podtrzymuję zdanie, że ABŚ jest dla mnie fantasy idealnym, majstersztykiem, czymś, co koniecznie trzeba przeczytać. Nie jest tak, że jest to seria bez wad, bo można narzekać na niezbyt szybkie tempo, zbyt wydumane rozkminy Kaladina czy to, jak superepicką jest on postacią. To jednak zależy od tego, czego od książki oczekujecie, bo dla mnie akurat jest to zaletą. Tak więc polecam gorąco i mam nadzieję, że nie poczujecie się zawiedzeni.

W serii:

1. Droga Królów

2. Słowa Światłości

3. Dawca Przysięgi (tom 1, tom 2)