Czytamy klasykę na styczeń

No to lecimy z moim pierwszym, większym projektem. Mam nadzieję, że znajdziecie tutaj jakieś ciekawe propozycje literackie dla siebie. Pamiętajcie jednak, że to są tylko propozycje. W ramach wyzwania Czytamy klasykę możecie czytać, co tylko chcecie. 

Na styczeń proponuje Wam niewielkie objętościowo książki na rozgrzewkę. 

Myszy i ludzie

John Steinbeck, literatura współczesna

Myszy i ludzie to jedna z najpiękniejszych książek, jakie przyszło mi przeczytać. Jest to króciutka powieść, ale mieści w sobie znacznie więcej treści, niż niejedna grubsza książka. I zostaje z Wami na długo. Ciężko o niej zapomnieć przez niejednoznaczną moralnie końcówkę, która niszczy.

Historia opowiada o losach George'a i Lenniego, którzy tułają się od rancza do rancza w poszukiwaniu pracy. Czasy są ciężkie, nikt nie interesuje się losem drugiego człowieka. Panuje Wielki Kryzys z lat 30 XX wieku. Lennie jako człowiek upośledzony ma w takich czasach wyjątkowo ciężko. Jest jak dziecko w ciele dorosłego człowieka, kieruje się emocjami, nie potrafi niczego zapamiętać, ciągle pakuje się w kłopoty. Sytuacja jest tym gorsza, że Lennie to człowiek o niebywałej sile, co w połączeniu z umysłem małego dziecka tworzy mieszankę bardzo niebezpieczną. Dwójka przyjaciół podróżuje w poszukiwaniu akceptacji i własnego miejsca, a ich marzeniem jest własna farma, na której mogliby hodować króliki.

Fragment mojej recenzji: 

Myszy i ludzie są dla mnie piękną w swej surowości historią nie tyle o przyjaźni, ile o odpowiedzialności za drugiego człowieka. Także o poświęceniu i wyrzeczeniach, które ta odpowiedzialność za sobą ciągnie. (...)

Piękna jest relacja tej dwójki. Piękne jest zaufanie Lenniego i piękne jest poświęcenie George'a. A jednocześnie dużo w tym smutku, tęsknoty i melancholii, bo Myszy i ludzie to też opowieść o niespełnionych marzeniach. (...)

Niesamowite jest to, jak wiele treści zawarł John Steinbeck w tak cienkiej książce. Jak wiele mądrości i ładunku emocjonalnego. O Myszach i ludziach można by pisać długo, a wciąż miałoby się wrażenie, że coś gdzieś umknęło. (...)

Całość recenzji znajdziecie tutaj

Ostatni Jednorożec

Peter S. Beagle, fantasy, baśń

Ostatni jednorożec to książka, która trafiła do mojego zestawienia najlepszych książek, jakie przeczytałam w 2017 roku. To przepiękna baśń, która zdecydowanie do Was trafi, jeśli lubicie prozę Neila Gaimana czy Narzeczoną księcia. Ostatni Jednorożec to jednocześnie książka smutna i dowcipna, melancholijna, przekorna i uroczo naiwna. A w tym roku doczekała się cudownego wznowienia od Wydawnictwa Nowa Baśń, które dodatkowo rozszerzyło powieść o nowelę Dwa serca i dodało ilustracje. 

Historia opowiada o losach Jednorogini, samotnego jednorożca żyjącego w liliowym lesie. Jednorogini pewnego dnia wyrusza w podróż, by odnaleźć pozostałych ze swojego gatunku, ponieważ od lat nie widziano już żadnego jednorożca i istnieje możliwość, że Jednorogini jest ostatnia. Towarzyszyć jej w tym będą nieudolny magik Szmendryk, któremu nic nie wychodzi, oraz nieustraszona niewiasta Molly. 

Ostatni jednorożec w cudowny sposób pozwala oderwać się od rzeczywistości. Wzbudza w nas uczucie nostalgii, tęsknotę za czymś nieuchwytnym. Powieść przepełniona jest fantastycznymi stworami, magią, przygłupimi wieśniakami, a i podły król wraz ze szlachetnym księciem się znajdą. Schematyczność nie przeszkadza jednak w czerpaniu z tej książki wszystkiego, co najlepsze. Gorąco zachęcam Was do lektury, a ja koniecznie muszę sięgnąć po inne książki autora.

Co będę czytać ja?

Diuna

Frank Herbert, science-fiction

Do niedawna podchodziłam do science-fiction jak pies do jeża. Ba, ja tego science-fiction z całego serca nie znosiłam. Przekonała mnie nie żadna książka, ale gra komputerowa o ratowaniu świata w kosmosie, czyli Mass Effect. A potem natrafiłam na rewelacyjnego Hyperiona Dana Simmonsa i od tamtej pory science-fiction już mi niestraszne. Powolutku nadrabiam klasyków gatunku i tym razem padło na Diunę. Dzięki uprzejmości księgarni Gandalf mam swój własny, papierowy egzemplarz, ale gorąco polecam również zwrócić uwagę na audiobooka w świetnej interpretacji Krzysztofa Gosztyły.

Ponieważ książkę dopiero zaczęłam czytać, rzucę Wam opisem z okładki:

"Specjalna edycja z opracowaniem graficznym autorstwa Wojciecha Siudmaka. 

Arrakis, zwana Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu – substancji przedłużającej życie, umożliwiającej odbywanie podróży kosmicznych i przewidywanie przyszłości. Z rozkazu Padyszacha Imperatora Szaddama IV rządzący Diuną Harkonnenowie opuszczają swe największe źródło dochodów. Planetę otrzymują w lenno Atrydzi, ich zaciekli wrogowie. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne. Przejęcie planety ukartowano. W odpowiedzi na atak połączonych sił Imperium i Harkonnenów dziedzic rodu Atrydów, Paul - końcowe niemal ogniwo planu eugenicznego Bene Gesserit – staje na czele rdzennych mieszkańców Diuny i wyciąga rękę po imperialny tron."

To wszystko ode mnie. 

Powodzenia w styczniu!